Bevallingsverhaal - een keizersnede

Tien december was het dan zover. Na een nacht vol weeën mocht ik me om 8 uur melden bij de verlosafdeling in het ziekenhuis. Ik had al ontsluiting en mijn baarmoedermond was al week, dus ze hebben meteen mijn vliezen gebroken en wee opwekkers toegedient.

De eerste paar uur verliepen voorbeeldig. Ik kon de weeën goed opvangen en het viel me alles mee. Aangezien mijn ontsluiting bleef hangen op 2 centimeter en ze er in het ziekenhuis vanuit gaan dat je 1 centimer per uur ontsluiting moet hebben werd er besloten het infuus wat sterker te zetten. En toen begon de ellende.

Ik kreeg een abormaal weeën patroon. Geweldig. Heb ik weer. Ik had gemiddeld 1 minuut rust 5 a 6 minuten weeën en dat ging van wee in wee in wee over. Slopend was dat. Een paar uur later kon ik het echt niet meer aan en mijn ontsluiting bleef steken op 2 centimeter dus dat gaf me geen moed. Na lang wikken en wegen heb ik om pijnstilling gevraagd. Heerlijk dat knopje waar je op kan drukken als de pijn te scherp wordt. En extra frustrerend als je meer wilt en hij geeft nog geen 'groen licht' en je moet wachten tot je weer wat binnen krijgt.

Om 3 uur zat ik er echt helemaal doorheen. Ik heb van 3 tot 4 ook vrijwel niets meer meegekregen. Mijn lichaam heeft zichzelf uitgeschakeld waardoor ik de pijn niet meer bewust heb meegekregen. Ik weet alleen nog dat er heel veel artsen om mijn bed heen stonden en dat de hartslag van de baby bij iedere wee daalde tot 90. En als je 5 minuten weeën hebt en maar 1 minuut rust dan is dat zorgelijk.

Tegen kwart voor vier kwam het verlossende woord: we gaan hem halen, want dit gaat fout. Ineens was ik weer helemaal alert. Ging het niet goed met ons kindje? Ik voelde de lichte paniek die in de kamer hing. Haal hem. Sta daar niet zo te staan. Alsjeblieft haal hem!

Ik moest midden in mijn weeënstorm van 1 bed naar het andere klimmen. Ik kreeg van alles ingespoten om onder andere de weeën te stoppen. Ik moest uit worden gekleed terwijl ik nog aan het infuus lag waardoor het allemaal nog moeilijker ging. Wat was dat frustrerend zeg. Ze konden me niet snel genoeg naar de ok brengen.

Om 16.03 is Shane uiteindelijk geboren. Zijn navelstreng zat om zijn nek gewikkeld en dat veroorzaakte alle ellende. Wat duurt de tijd lang als je wacht tot je kindje gaat huilen en je van de kinderarts dan uiteindelijk hoort dat alles goed met hem is. En het gaat goed met hem. Het is een heerlijk mannetje en ik ben stapel verliefd op hem.